Να τρυπώσει στα σκοτεινά καλντερίμια της ψυχής
Μήπως και ξεθαρρέψει το θεριό και σηκώσει ανάστημα ..
Περιστρεφόμαστε γύρω από μια ανάσα ...γεννιόμαστε μ'αυτην ..
Πεθαίνουμε μ'αυτην
Στο μεσημέρι της υψώνουμε μπόι για να φωνάξει το εγώ μας ......ν'ανεβει ψηλότερα στο δεντρί μπας και φτάσει τον καρπό της πρόσκαιρης ηδονής και της ευτελούς δόξας...
Ο καυτός θυμός του ήλιου πασχίζει να κάψει αυτό το εγώ που θέλει να στερέψει το φως του .....
στο κάμα ,
στο χωράφι ,
ο ιδρώτας στο δασύτριχο στέρνο σμιλεύει ρυτίδες μες του χρόνου την πλάνη προσπαθώντας να το ορθώσει ξανά και ξανά
Άνιση μάχη το εγώ με το φως .....
Σκοτάδι στα τρίσβαθα σοκάκια του ..... φωνάζει ..... απειλεί .....εκλιπαρή για να ύπαρξη ......να φτιάξει την ρίζα του βαθιά στον πόνο της μοναξιάς
Να τυλιχτεί στο κουκούλι της νύχτας και να γίνει βασιλιάς στα άβουλα δάκρυα του πόνου χαμένων οπαδών .....να λυτρωθεί μέσα από την πρόσκαιρη δόξα ....
Να νιώσει θεός κι ας μην έχει μέλλον !
Αυτό είναι το τίμημα φωνάζει μια φωνή ...μια αχτίδα που προσπαθεί να τρυπώσει σ' αυτό το σκοτάδι....
Βγες απο κει ...είναι ο θάνατος .....
βγές κι ακολούθα το δύσκολο μονοπάτι ...αυτό με τους γκρεμούς , τα χαράκια ,τον αχό του πόνου για να βγεις στο φως καρδιά μου ......
εκεί θα σε προσμένω μαζί με τους άλλους.....
Μακριά από την μοναξιά και τον πόνο της λήθης...
Εκεί να γευτείς μια κούπα κρασί από τα χέρια του φίλου...
Να χορτάσεις ψωμί από τα χέρια του κόσμου....
Να μοιραστείς τα βάσανα ..... Να μάθεις να πετάς επάνω από τις αφρισμένες σπιλιάδες .....τα γαλανόλευκα σπίτια των Κυκλάδων σου .....
να νιώσεις ελεύθερος ......
Αυτό είναι το φως μου αδέλφι ......
αυτό είναι το φως σου ......το φως όλων μας
Αυτό είναι το φως των καμένων εγώ που στροβιλίζετε ν' αγγίξει τ' άστρα
Εκατομμύρια άστρα από καμένα εγώ που φωτίζουν το πέπλο της νύχτας και δείχνουν τον δρόμο καρδιά μου ......
Το φωτεινό μονοπάτι των ελεύθερων ανθρώπων
Γ.Ροδόπουλος
